bombardementen zwaailichten gaan
mensen blijven staan
gevoed door weemoed
die dit alles groet
gaos schreeuwende mensen
die zich allen ego wensen
niet kijkend in de gaos
naar wat hen voed
of wat men moet
hier ging men voor zichzelf
niet bekommerend om wederhelft
tot dat het stil werd om hen heen
harten veranderend in steen
beelden vastgebrand op hun netvlies
voor een ieder daar geweest zijn
een groot verlies
nu zovele jaren later
behoefen nog een pater
hun zielen die zijn ziek
door faisementen
en politiek