Ze maakt er weer een zooitje van.
Haar denken en haar daden
lijken haar altijd een stap
vooruit.
Waar ze ook gaat, wat ze ook doet.
Het is alweer gebeurd
voordat ze er erg in had.
Haar bed lijkt niet eens meer bedoeld
om in te slapen. Het is een eufemisme,
van wat er werkelijk bedoeld wordt.
Een blok beton glijdt in haar lichaam
voor een half etmaal – liever iets meer;
waarna ze weer ontwaakt
en haar daden voortzet,
steeds weer net
een stap
te laat.