De wereld is ziek en ik wil haar genezen,
voor mij vele anderen die met de vinger wezen
op de zere plekken van de ziel van ons bestaan
voor mij vele anderen die mij zijn voorgegaan,
in het onder woorden brengen van deze menselijkheid,
die de aarde bevolkt tot ze onder haar gewicht bezwijkt,
want dit is leven tot we vergaan, sterfelijkheid;
is as van het wiel van de fiets, op een weg vol onwetendheid.
Met een god aan het stuur of is hij maar een spaak in het wiel?
is de mens stuurloos overgeleverd aan wil van de natuur
of hebben wij wil en rede verkregen om reden te geven
aan het leven geschonken door ouders die, in het beste geval
je de zegen geven op een eigen unieke kans zoals zij die
van jouw opa's en oma's kregen. Is het niet wonderlijk,
en zijn wij onszelf niet verplicht om met deze voorkennis
in het achterhoofd te streven naar een kostbare invulling
die bijdraagt aan het geheel, want wij zijn allen lotgenoten.
De wereld is ziek en ik wil haar genezen,
want zoals ik hierboven voordraag is dat niet hoe we leven.
Ik zie de wereld als een toneelvoorstelling, mijn rol slechts
een simpele man in het publiek, observeer en leer is mijn taktiek.
Ik ben geen wijsgeleerde en ken werkelijk weinig waarheden, maar
verwijt mij niets, zowaar ik mijn gedachten met u delen wil.
Zo wil ik liever niet met de vinger wijzen, zowaar wij allen
schuldig of liever medeplichtig aan de ondergang van het bestaan
(simpelweg dóór te bestaan); een zwartgallige stelling,
daar ben ik mij van bewust, maar daarom niet minder waar.
Geboren worden is ondergedompeld worden in de machtige
grote wereld en vanaf dat moment maken we deel uit van het bestaan,
van kinds af aan tot we lopen leren en leren denken,
opgroeien in een gezin of als een wees die er vanaf het begin al
alleen voor staat; want dat is waar het mij om gaat, het lijkt erop
alsof we er allen alleen voor staan, je eigen keuzes maken en op
eigen benen leren staan, meevaren op eeuwig veranderende stroom,
de één op een machtig schip met grote zeilen en de ander moet het
met een armzalig roeibootje doen, want het leven is niet eerlijk,
was dat maar waar. Eerlijkheid, een prachtige woord dat naar mijn idee
maar een armzalig leventje leidt, want er zijn maar weinig mensen
die nog werkelijk weten waar zij zich schuilhoudt en wat een machtige
kracht zij bezit; zo als zij zich verhoud met de leugen die in het
dagelijkse leven van de tegenwoordige tijd hoogtij viert en losbandig
de weke hersenen van de tegenwoordige mens verneukt, hoogstwaarschijnlijk
tegen beter weten in zijn wij allen hier ons duidelijk van bewust
maar sluiten liever de ogen en dragen dan wel onbewust ons lelijke en
onmiskenbare nutteloze steentje bij aan een waan-zinnige maatschappij.
Het is waanzin, waarom zien wij heil in de waan waarin wij leven. Ikzelf,
evengoed een kortzichtig persoon, maar dan wel strevend naar zicht, want
kortzichtig worden wij geboren en juist het streven naar lichtheid in
het oneindige donker van het allesomvattende is waar het leven voor staat.
Ouder worden is de kostbare tijd die verstrijkt met als doel in alle
tijd die je geschonken wordt zoveel mogelijk licht te verzamelen, om hiermee
het pad dat je bewandeld te beschijnen en de juiste keuzes te maken
wanneer er splitsingen verschijnen. Ik geef geen raad, advies, noch licht
om je stappen te leiden, slechts een kleine woordelijke bijdrage die je
misschien langer bijblijft dan de reclames op tv.
De wereld is ziek en ik wil haar genezen.
Zoals je dat nu al drie maal heb gelezen, het lijkt een overdreven
en waanzinnige uitspraak zoals ik mijzelf de rol toeken als eventuele
genezer van het kwalijke kwaad; de duidelijk zichtbare rode draad
door de onuitwisbare geschiedenis van het bestaan van de mens. Al sinds
het begin der dagen waren zij het die ons lot noodlottige wendingen gaven,
graven graafde en zich in het donker begaven, geen hand voor ogen zagen
de verkeerde keuzes maakten, dan wel bewust want zij waren het die
enkel om eigenroem of onbeperkte macht gaven en ten koste van alles
in het spel van het leven de verkeerde regels handhaafde.
Bedroevend is het zeker, maar vergeten is een ding wat zeker niet
de oplossing is, zo zal zij altijd aanwezig zijn, de corruptie
in het weke menselijk brein voor de zwakke mens is de keuze snel gemaakt,
maar laten wij toch met zijn allen sterker zijn, de goede kant kiezen
tegen beter weten in het noodzakelijke kwaad bevechten en wijzer zijn
door zoveel mogelijk licht te verzamelen en alle prachtige handen van
alle nieuwelingen, oude wijzen en hardvochtige arbeiders ineen te slaan.
Zie het niet als een hopeloze strijd maar als een onmogelijke uitdaging,
te varen met een positieve wind in de zeilen over de zeven zeëen van
het gezonde verstand, de onmetelijke kennis, en de zin van het leven.
Ik kan de wereld niet genezen, misschien is zij wel niet zo ziek als
dat ik denk dat zij is. Ik kan de wereld niet genezen, enkel een beetje
meebewegen, soms tegenstribbelen en zo nu en dan wat oogschijnlijk
zinnig woorden opdreunen die mijn gevoel beschrijven.