Niemand heeft zich vergist…
ze praatte tegen het zonlicht, tegen de mussen
de schaduw op de muur en haar zelf
door alle emoties heen
gewiegd door het zachte gezoem van de eerste lente
staarde ze uren lang
naar het oude dametje met teveel make-up,
nee de spiegel loog niet,
ze had de tijd niet goed doorstaan
versuft door het verleden viel ze in slaap
en werd pas wakker bij valavond
ze kruiste haar armen, zuchtte luid
en veegde tranen weg met haar mouw
wat miste ze haar oude leven,
maar wie kon dat begrijpen, niemand
het was gewoon een herinnering,
een zwarte vlek in haar gestoorde hoofd…
esteban 18 April 2010