Die ene vrijdag
Dit gedicht is een beetje raar,
ik was er bijna niet meer en ja das echt waar.
Die ene vrijdag die ik nooit meer vergeet,
dat is een ding wat ik zeker weet.
De nacht van donderdag op vrijdag was zo raar,
ik was niet meer aanspreekbaar.
Mezelf insuline toegediend,
de hoeveelheid is onbekend.
Ik lag met een ander meisje op zaal,
die vertelde me later het hele verhaal.
Ze zei tegen me ‘’je begon behoorlijk raar te praten’’
dus die had zoiets laat ik dit maar aan de verpleging overlaten.
Ze had de verpleging opgehaald,
toen waren mijn suikers naar de 0.6 gedaald.
Ik kwam op een gegeven moment weer bij,
achteraf ben ik behoorlijk blij.
Artsen en verpleging om me heen,
het voelde alsof ik even weer verdween.
Toen ik er later weer helemaal bij was,
besefte ik het nog niet allemaal.
Mijn hoofd stond op knappen,
maar dat was ook wel te snappen.
Zaterdag besefte ik het pas,
Dat mijn leven bijna voorbij was.
Maar ik ben er goed uit gekomen,
en we hebben een aantal stappen ondernomen.
We gaan een kijkje nemen bij een diabetes kliniek,
En dat is niet alleen maar paniek.
Daar gaan ze me helpen,
al mijn problemen te verhelpen.
En dat is waar ik daar voor kom
En niet andersom.
Stephanie van doorn