verdriet
eindelijk komen de tranen
lang verborgen het vele verdriet
als onmacht wederom toeslaat
die je zelf zo duvels goed ziet
beperkingen die je vermoeien
een helpende hand soms ontbreekt
groot willen houden ten koste van
waar veel meer achter steekt
een therapie dat is schrijven
ook al lijkt de zon onder gegaan
weet je weer opnieuw te overleven
doch ‘t kostte menige traan
onmacht kan mensen breken
onopvallend blijft vaak ’t verdriet
maar prijs mij wel heel gelukkig
dat jij die tranen nooit ziet
‘n doorzetter zal overwinnen
geef mij wel even die reikende hand
die door dik en dun met me meegaat
steeds opnieuw te beginnen
Karin
Anootje ...: | Zondag, mei 09, 2010 10:21 |
mooi geschreven, karin :) Groetjes |
|
Indy Toma: | Zondag, mei 09, 2010 00:38 |
Schrijven is een mooie therapie, maar of de tranen nooit gezien mogen worden, weet ik nog zo net niet. | |
M-Rose: | Zaterdag, mei 08, 2010 20:16 |
vreugde en verdriet liggen soms nie zo ver uitéén en behoren tot elk levensverhaal met gevoel beschreven door jou Karin k wens aan jou een mooie avond verder |
|
Gert: | Zaterdag, mei 08, 2010 17:10 |
Wat een herkenning in dit schrijven Karin. En die reikende hand hebben we allemaal nodig. Mooi. Liefs, Gert |
|
Zit@: | Zaterdag, mei 08, 2010 17:09 |
Je tranen moet je aan niemand laten zien. Die zijn nu eens helemaal van jou alleen sé. Dat klef en nat gedoe delen? Niks van! (ik schaam me trouwens een ongeluk wanneer iemand mij ziet bleiren. jah, wie niet he) smile! |
|
loes schaap: | Zaterdag, mei 08, 2010 15:51 |
Ja Karin, alsof ik mezelf hoor! verbijten de pijnen doorgaan. Niemand die het ziet wanneer de tranen vloeien van onmacht en pijn!Veel sterkte loes |
|
isolina: | Zaterdag, mei 08, 2010 15:00 |
twee reikende handen om vast te pakken zijn hier !!!!! heel mooi karin . knuff maria | |
Auteur: karinvangelder | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 08 mei 2010 | ||
Thema's: |