die blik in je ogen, zo vreselijk kil
waar is die warmte in je gebleven?
die warmte die je me gaf, die ik zo graag terug wil.
je praat niet tegen me, en als je dat doet
eindigt elk gesprek weer met ruzie, met klappen
met woorden die me tot mn diepste raken..
daarom hou ik me ook stil tegen jou, probeer
niet te veel aandacht te trekken en hou me zoet
want ik weet, ik zie in mn ooghoeken dat jouw koude
kille blik, je ogen over mij waken.
ik wil je zo graag terug, mijn vader mijn trots, mijn held.
doet het je dan echt helemaal niks? ik ben gewoon bang
voor je. bang voor mijn eigen vader want ik heb geen idee
hoeveel ruzie's, klappen en woorden mijn lichaam nog kunnen verdragen..