Eenzame vakanties
Zo, twee weken vakantie zijn morgen weer voorbij
Als ze me morgen vragen hoe het was
Reageer ik opgewekt en blij
Door vrolijk te zeggen dat ik heerlijk twee weken niets heb gedaan
Lekker uitrusten, tv kijken en een beetje werk voorbereid voor de groep
Maar achter mijn masker schuilt een traan
Één druppel net zo eenzaam als ikzelf
Want de enige die ik heb gezien de afgelopen twee weken, was mezelf
Zoals ik altijd de enige ben die ergens staat
Soms weet ik me door alle eenzame momenten geen raad
Maar toegeven dat ik mezelf een zielig, eenzaam, triest meisje vind
Met een leven dat zo mogelijk nog nuttelozer is, terwijl het pas net begint
Zelfs al komt dat gevoel elke nacht weer bij me naar boven en vervult het me met verdriet
Het aan iemand anders dan mezelf toegeven, dat kan ik niet.
Het is al sneu genoeg dat ik weet wat een vruchteloos bestaan ik leid
En hoezeer ik mensen met veel vrienden, uitjes en gezelligheid beneid
Als vrienden niet kunnen omdat ze moe zijn, moeten werken of gewoon niets laten horen
Dan wil ik zeker niet dat ze zien hoe ik me voel, compleet verloren
Ik wil toch niet dat ze uit puur medelijden
Een paar uurtjes per maand komen
Om mij zogenaamd te verblijden
Ik ben notabene in de bloei van mijn leven
Maar zo voelt het niet…
Het voelt het alsof alles wat hoort te bloeien verdord en dood is
Zelfs de mooist gekleurde vrolijke vogel zingt in mijn leven geen lied
En met al dit zelfmedelijden kom ik ook niets vooruit
Maar ook mijn emoties, al zijn ze nog zo negatief
Moeten er soms…..heel even uit
Ik wilde helemaal niet uitrusten en bijkomen
maar alles wat ik plan met “vrienden” lijkt me steeds te worden afgenomen
zodoende zat ik wederom een zogenaamde heerlijke rustige vakantie
moederziel alleen thuis uit met als enige garantie
dat het maar twee weken zou duren