Je zette me op de wereld,
zo'n zestien jaar geleden.
nog een rottijd kwam je tegemoed,
je hebt gehuild, je hebt gebeden.
een leven met geluk,
werd ons niet gegeven.
maar toch bleef je doorgaan,
en vocht je voor ons leven.
ineens werden we gescheiden,
tegen onze wil in.
want wij zagen onze toekomst anders,
eerder zoals in de richting van een gezin.
maar omdat andere de keuzes voor ons maakte,
kon je me niet zien opgroeien.
en kon ik mijn รณ zo lieve mama,
niet met iets kleins zien opbloeien..
jaren kende ik je,
maar het gevoel was er niet.
want hoe kan dat ook,
als je je moeder, niet als je moeder ziet.
een tijd terug, heb ik je leren kennen,
als een mama, en als een vriendin.
en ik begon me iets voor te stellen,
wij, als gezin.
deze wens werd sterker,
en ik trok meer naar je toe.
ondanks dat ik werd tegengehouden,
ookal maakte alles me moe.,
over deze levensbelangrijke keuze,
heb ik lang nagedacht.
maar ik wilde weer meemaken,
om je trots te voelen als je moeder naar je lacht.
uiteindelijk vochten we,
voor een beter leven voor mij.
en het leek zo goed te gaan,
ik voelde me zo blij.
maar later kwam weer tegenslag na tegenslag
alles wat we telkens opbouwden samen,
verdween weer na een dag.
terwijl we wisten dat we er samen altijd uitkwamen.
en dan nu weer in een moment
van de een op de andere dag
de zoveelste drastische verandering
die je laat denken dat je niet leven mag
maar even helder denken
en je ziet in
dat het leven ons nu veel beters kan gaan schenken
en het leven heeft weer zin
een moeilijke tijd komt ons tegemoed
dat weten we allebij
maar uiteindelijk komt alles weer goed
en laat de pijn je vrij.
zolang jij maar aan mijn zij staat
en in de buurt bent
weet ik zeker dat binnekort alles weer goed gaat
en je leven het geluk weer kent.
want jij,
jij bent mijn leven
blijf altijd aan mijn zij
dan zal ik staan waar ik hoor te staan
en gelukkig door het leven gaan.
mijn mama,
mijn hart,
mijn leven.