Langsaam wordt ik wakker uit het niets
Verdwaast kijk ik om me heen
Was mijn hele leven een droom?
Tijdloos sta ik midden in een oceaan van mensen
Ze rennen in de woeste golvende bewegingen door elkaar heen
Zo vol met leven en tegelijkertijd zo dood
Op hol geslagen door angst die langzaam de ziel verteerd en de ogen verblind
Schuimbekkend beslissen ze om elkaar af te slachten
Een ballet van bloed siert de lucht, terwijl ik nog steeds onbeweeglijk observeer
Ben de enige die wakker is?
In de chaos staat opeens een individu op die mij vraagt waarom ik niet ren
Plotseling stopt iedereen met vechten en wordt ik strak aangestaard
Luid wordt ik toe geschreeuwd om te gaan rennen
Ik blijf zitten en doe niks
Verdwaast met onbegrip kijkt de hele wereld mij aan
Met een vriendelijke glimlach kijk ik tijdloos terug
Alles wordt weer niets en opnieuw wordt ik wakker