Een vuist van onze taal...
Een vuist van onze taal...
Vast in jouw verhaal
verdwaal ik niet in zwijgen
waar het stormt en regent
kan ik stralen aaneen rijgen
Jouw stilte spreekt
diep van binnen
als een schreeuw naar buiten
Ramen zijn doorschijnend
transparant
iets breekt door de ruiten
Mijn tot een vuist gebalde hand
die zich zonder schijn
openvouwend geeft
je meeneemt
naar waar de vogeltjes fluiten
zo jij weer voelt dat je leeft
laat je hart maar weer fluisteren in ons licht
omdat gevoel van verduisteren
altijd een stem heeft
om zich onverplicht te uiten
voel ik
met mijn ogen dicht...
"een vuist maken."
(door bundeling van krachten) tonen in staat te zijn tot aanval of verweer.
Reacties op dit gedicht
| nana: | Donderdag, augustus 12, 2010 23:05 |
| jaaa...mooie intentie zet je hier neer terug van vakantie, nodig even bijlezen geloof ik :) liefsss |
|
| Indy Toma: | Woensdag, augustus 11, 2010 12:51 |
| Mijn tot een vuist gebalde hand die zich zonder schijn openvouwend geeft: is binnen het geheel een prachtige gave om te kunnen doen. |
|
| fortuna: | Woensdag, augustus 11, 2010 12:38 |
| bezig met anderen tegemoet komen... zoals jij immers doet. ;) Liefs! |
|
| switi lobi: | Woensdag, augustus 11, 2010 12:17 |
| Prachtig en heel veelzeggend. Liefs, switi lobi |
|
| vivika: | Woensdag, augustus 11, 2010 12:12 |
| mooi schrijven | |
Over dit gedicht
| Auteur: xavion | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2010 | ||
| Thema's: | ||