De dag zondag 8 augustus 2010
Als strofe van de tango,
draait het hete zand,
gelijk de zoom van haar rok,
naast het koele oasewater op.
Mijn schreden maken in drukken,
op de verschroeide fijne korrel.
Accepteer de fata morgana dronk,
toch raakt de maan nooit de zon.
Kleine en grote esjes makend,
tuimelde het blaadje van hoog,
als smaragden contrast
aan een azuurblauwe hemel neer.
Met paletje en penseeltjes
staat hij helpend klaar, om de wereld
je kleurenpracht te geven.
Toch raakt de maan nooit de zon.
Ontwaakt zij in de oostenschoot,
in de schemernacht doolt hij.
En wezen hun zin nog zo verwoed,
aan de kim zelfs zeer dichtbij,
tartte men wet en geloof,
overreden ze hemel en aarde
om in een eclips elkaar te omarmen,
toch raakt de maan nooit de zon.
Eclips