Ik heb eindelijk met jou gebroken,
En god wat deed dat pijn!
Ik weet dat het beter is,
maar ik zou het liefste gewoon bij je willen zijn.


Mijn vriend, kameraad en minnaar,
al mijn grote liefde vanaf jongs af aan,
Jij kon mij niet meer gelukkig maken,
en dus zal ik nu zonder jou verder moeten gaan .


Samen veel mooie momenten beleefd,
Angsten die kon ik bij jou niet,
Ik voelde me altijd goed en vertrouwd bij jou,
Wat was ik ontroostbaar toen je mij voor haar verliet.


Je trouwde met haar, dat brak mijn hart,
Maar je bleef mijn maatje, mijn vriend,
Je scheiding nadat je door haar werd bedrogen,
Die pijn heb je nooit verdient!


Ik trooste je, en groeide weer naar je toe,
En weer kwamen we bij elkaar,
Fantastische momenten samen beleefd,
maar je hart….dat ligt nog altijd bij haar.


Ik heb het een jaar geprobeerd,
Liefde van één kant, omdat ik van je hou!
Maar stiekem wist ik al vanaf het begin,
dat zo’n relatie niet werken zou.


Ik heb mezelf in moeilijkheden gebracht,
Je bezet weer een belangrijke plek in mijn hart, en in mijn leven,
En dat terwijl ik weet,
Dat jij mij voorlopig, en misschien wel nooit een toekomst kan geven.


Daarom heb ik vorige week eindelijk weer met je gebroken,
Ik wist dat ik het moeilijk zou vinden,
Maar zo erg…..de pijn lijkt boven me uit te stijgen,
en zelfs heel mijn ziel te verslinden.


Wat is het toch moeilijk als je hart en hoofd niet op 1 lijn zitten,
Ik wil sterk en verstandig zijn en jou bij me weghouden,
Maar mijn hart wil je juist naar me toe trekken,
omdat we dan wellicht nog wat meer fijne momenten hebben zouden.


Maar ik moet niet aan jou denken,
maar aan de reden van mijn kracht,
Want was die ene leuke man nou niet net de reden,
Dat ik aan een toekomst met een ander i.p.v jou dacht?


Ik moet het een kans geven,
Hij is te leuk om te laten staan,
Maar daarom betekend het nog niet dat het geen pijn doet,
om jou….mijn allereerste grote liefde te laten gaan!