een moeder zou naar haar gevoel moeten luisteren,als de stemmetjes in haar oren fluisteren,
adha hadden ze gezegt....
bij dat antwoord had ik mij niet neergelegd..
na veel wikken en wegen had ik gelijk. een hersenafwijking ? neem je me nou in de zeik..
de grond onder mijn voeten was per direct weg
mijn jongen van 9 ze weten niet wat het is. ze hadden het zo vreselijk mis.
het zou een tumor kunnen zijn. oh god wat doet dit pijn.
nog steeds geen antwoorden het is een onmogelijke plek.
maar man het is een 1/4 plek.
we moeten wachten op de volgende scan. wat na 9 maanden later pas ken.
want ze moeten wel het verschil kunnen zien. het is ook maar mijn kind bovendien..
schreeuwen huilden schelden is wat ik wil.
maar ik was toch even heel erg stil.
het is wachten op januari.
word mijn angst werkelijkheid.
want hoe kan ik jou iets uileggen wat nog geen naam heeft?en hoe kan ik iets accepteren wat officieel niet bestaat?