Grijs is de kunst van het regeren!

Zwart of wit, ja of nee. De geruststelling dat het zo is en niet anders, voelt voor mij hemels aan. Duidelijkheid, transparantie in zijn totale puurheid, is alles wat ik vraag. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Pareren met een misschien, maakt van mij een wankel persoon. De houvast die ik tracht te zoeken in dit complexe leven smelt as sneeuw voor de zon.

In alles dat ik doe, zoek ik deze twee uitersten op. Het is alles of het is niets. Een tussenwaarde grijs is moeilijk te vinden en te accepteren. Misschien moet ik wat meer grijs gaan zoeken, accepteren en er mee leren omgaan. De wereld bestaat merendeel uit grijs-zones. Zelfs het recht, welk recht dit ook moge zijn, bevaat meer grijswaarden, dan enkel recht of krom. In de fout, of de vrijspraak.

Misschien is het een oefening, aan iedereen, om meer grijs te zijn. Om meer grijs te dragen, te denken en uit te stralen. Als de voltallige politieke wereld, wat meer grijs zou denken, dan komen we misschien sneller tot een beter compromis.

En zeg nu zelf, een compromis, dat is het beste van twee extremen. Het is een klein beetje zwart, en een klein beetje wit.

Kortom, grijs is de kunst van het regeren! Grijs is de kleur van het compromis. En in tijden van heftige discussies, formateurs, pre-formateurs en informateurs, moet men meer grijs zijn!


Grijze mussen zijn de beste mussen ter wereld.