er is niets nog over van wat hier nooit echt is geweest
mijn rondingen zijn leeg en ik zal ook niet meer zoeken
naar verloren vingerverfpatronen in dit gehate rood
de afdrukken van je losgelaten huid, gebonden om mijn lijf
waar ik jaren woonde en nog steeds wil dat je blijft

me tot waan- en weerzin drijft en we resten vormen
van twee moegevallen mensen, de gevallen wensen
min alle sterren die we zijn misgelopen; gesloten ogen
en zwaktes die we naakt nog kwetsbaar  tonen, maar
we dragen het besef dat het niet meer goed gaat komen

zelfs nooit weer fout kan gaan in de stiltes die we horen
zonder weke woorden die wel waren uitgesproken
we slaan ons vaarwel tegen deze rouwgebouwde muren
handenvol met heimwee; gebroken strelen voor het laatst
maar nu je eindelijk gaat, neem dan mijn liefde met je mee