Langzaam aan omhoog geklommen,
voo je gevoel zoveel ovewonnen,
en ineens sta je weer onderaan
kun je weer overnieuw beginnen gaan.
eén zin die je veteld dat je jezelf niet mag zijn
gooit je terug in alle pijn
in de onzerkeheid van je bestaan
ineens weer ver van jezelf vandaan.
Weer mag jij jezelf niet laten zien,
is er nog een tussenweg misschien?
een weg een beetje van de ander en een beetje van mij,
een weg waar ik mezelf zie aan mijn zij.
Weg met het toneelstuk, en dan toch maar weer niet
omdat niemand mijn echte ik graag ziet.
Aldoor afgerekend op wie ik ben
denk ik dat ik mijzelf niet mee ken.