Er is geen weg om te volgen. Alles ligt bezaaid met bladeren en de wind vervaagt het beeld in de verte. Op gevoel, met stalen blik, loop ik voorzichtig verder, de verte in. Steeds heb ik het gevoel of ik gevolgd wordt. Een schaduw die zich verstopt achter de bomen op het pad. Probeer er niet aan te denken en focus me op het geluid van de herfst. De wilde herfstwind overtreft zichzelf, beter als ooit tevoren. Met de ijzeren wind in mijn gezicht, mijn vingers zonder gevoel en oren zo rood als tomaatjes besef ik dat er een plotselinge ommezwaai van zomer naar de herfst is gemaakt. De zon heeft alles met zich meegenomen en het overgelaten aan de herfst. Ik heb nog nooit ingezien dat de herfst zo kil en koud is als je niet iemand hebt om je aan vast te houden. Als je dat gewend bent. In mijn achterhoofd hou ik de gedachtes van de zomer stevig vast. Omdat dit het mooiste seizoen van het jaar is voor mij. Er zijn veel mooie dingen gebeurt, en die momenten koester ik. Ik heb er vaak over nagedacht, maar ik kom er maar niet op hoe dit zomaar kan gebeuren. Hoe alles in één klap kan verdwijnen van goed naar slecht. Mijn hoofd en hart zijn beiden in de war. Mijn hart is gebroken en de pijn ervan verdeeld zich in mijn lichaam. In ieder deel van mij voel ik de liefde vechten. Ze probeert uit mijn lichaam te verdwijnen, maar het wil niet. Het lukt gewoon echt niet. Hoe graag mijn hoofd het ook wilt.
Ik ben wel gewend om afgewezen te worden. Om te horen te krijgen dat het allemaal niet werkt of niet kan lopen zoals het eigenlijk moet. Maar nu..
Het is harder aangekomen dan dat ik had verwacht. Ik heb meerdere malen een klap in mijn gezicht gehad en heb dit altijd geaccepteerd omdat er zoveel liefde in mij zat, voor jou. Maar nu tijdens de herfst voel ik me vreemd. Een leegte van binnen, die ik altijd ongekend al had, maar nooit heb beseft omdat hij nooit was opgevuld. Maar nu de vulling van mijn leegte na lange tijd is verdwenen doet het pijn. Verdomde pijn.