Reflectie.
Kijk niet naar me,
of althans niet door mijn ogen.
Tijd stond nog nooit stil, niet zoals jou ademhaling stokte in mijn beleving.
Of om het trillen van mijn handen tegen te gaan. Ik moet je verwoorden,
verschrijven, voor je me zal vernietigen. Want al ben je al zeer lang geen deel
meer van mijn leven, je maakt nog deel uit van het litteken op mijn hart. En
wanneer mijn ogen zich van die scheuren los kunnen trekken, mijn wangen niet
langer openliggen van het zout. Zal wellicht de tijd voor een moment stil
staan, enkel om de wind de andere kant op te laten blazen.
arie: | Zaterdag, januari 08, 2011 14:46 |
Zolang je nog beschrijven kunt, win je jouw zelfrespect terug... knuff |
|
balance the key: | Donderdag, januari 06, 2011 22:21 |
herkenbaar, erg mooi verwoord! groet, balance |
|
Quicksilver: | Donderdag, januari 06, 2011 20:36 |
Poehee wat een sterk verwoord gedicht, daar valt veel in te lezen, ook de hoop Marina! Behou de hoop op de toekomstgericht sterk en wijsvol! Veel liefs, sterkte dicky |
|
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 06 januari 2011 | ||
Thema's: |