Als ik om me heen kijk lijkt er een vloek te rusten,
Niet alleen om mij maar op mijn hele familie,
Ongeneselijke kwalen infiltreren in onze kring en lijken niks te sussen.
Traan na traan zie ik vallen van alle gezichten waar ik zo veel van hou
Rust is een tijdelijke stilte voor de storm, nooit te vertrouwen.
Iets wat ik toen graag wou.
Strijkt de slag bij mij niet in dan zie ik wel een ander koppie hangen.
Hoe kan dit alsof het lot lootjes trekt met onze gevoelens!
En weer een waterloper loopt langs een van mijn geliefden hun wangen.
En als het ongeluk bij 1 weer heeft ingeslagen doet het eigenlijk ons allen pijn
En als we nou wat verkeerd deden, vreselijke mensen waren.
Als we de situaties zelf hadden gecreëerd,
maar slag na slag en klap na klap valt!
Alsof iemand hier van geniet, die vind dit fijn.
Elke keer een verbazend lijk komt uit de kast.
Niet verwacht!!
Waar komen ze allemaal vandaan, wie verbergt ze en waarom zijn wij allemaal gevoelsmatig slachtoffer.
Ik weet het niet!
Wat ik wel weet is dat als ik van die lieve gezichten, van de mensen waar ik van hou
Weer die tranen zie vallen of die frustrerende woede en pijn weer in die blikken.
Zomaar weer uit het niets!
Dan breek ik diep van binnen met ze mee!
Houwen van vaak pijnlijker dan verzachtend een waar complex fenomeen in dit leven!
Een vreemd idee….