Mijn levensweg en mijn verdriet 1
Al 32 jaar ben ik degene die ik ben met een naam uiterlijk en geslacht, Nu bleek ik toch niet de gene te zijn die ik leek. Het koste me tijd om te zijn wie ik van binnen werkelijk was. Tijden voelde ik me eenzaam door mijn anders zijn door mijn anders voellen. Geisoleerd door een hetero maatschapij moest ik mijn eigen vooroordelen bedwingen en overwinnen. Vechten om te mogen voelen wat ik voel het gevoel toelaten het gevoel uiten en het gevoel accepteren. Vol trots mag ik jullie nu voostellen aan mijn echte ik dat simpel weg lesbisch is.....
Jij bent het die ik zo veracht. Door jou heb ik nu zoveel pijn. En kan ik niet meer mezelf zijn. Ik kan niet beschrijven wat ik voel. Maar in iedergeval een hele boel. Huilen kan ik niet meer. O mijn god wat deed jij me zeer. Wat zou ik graag Jij hebt me toen die avond verkracht. Willen huilen. En bij iemand willen schuilen. Waarom doet iemand zo iets gemeen? Dan ben je toch echt zo hard als steen. Ik heb het gevoel dat ik stukje voor stukje dood ga, en dat ik helemaal alleen sta. Ach het zal jou een rotzorg wezen,, want jij hebt je immers bewezen. Dat je een man bent, nou je was echt een hele vent. Jij hebt mij verkracht en dat heb je bewust gedaan. Maar mijn hele leven is er van naar de maan. Pas als jij gestraft word voor wat je hebt gedaan ben ik gerust. En vind ik misschien weer wat levenslust. En tot die tijd staat de klok van het leven stil. Maar dat ze jou te pakken krijgen is het enige wat ik wil. Dan mag voor mij het leven verdergaan. Maar tot dan blijft alles stilstaan. Want een ding wil ik je nog zeggen. En dat hoef ik jou niet uit te leggen. Je hebt mijn leven verwoest.
Ik was toen 12 jaar toen mij het mooiste wat een meisje heeft met bruut geweld werd ontnomen. Mijn maagdelijkheid mijn trots en schoonheid.
Waarvoor leven wij
Dat is een vraag die vele mensen bezig houdt...waarom en waarvoor?
Er is eens gezegt dat de mens leeft om te sterven maar is dat waar?
Zijn wij op de wereld gekomen om weer te sterven?
Of zijn wij op de wereld gekomen voor elkaar?
Voor te leven en te geven?
Waarvoor is er dan zoveel leed?
Waarvoor huilt een kind dan om zijn moeder?
Waarvoor sterven er dan zoveel onschuldige mensen iedere seconde van de dag?
Zoveel vragen zit er in ons die geen mens kan beantwoorden.
Velen zoeken de rust in het geloof...
Maar wat is geloof?
Zit er niet in ieder van ons een stukje God?
Geloof is de dingen niet zien maar weten dat het er is.
Net als de wind..je ziet het niet maar voelt het.
Maar al die pijn dan?
Waarom breken we elkanders hart elke keer?
Dat is ons eigen breken.
We leven voor elkaar maar we laten niet leven.
Ik weet nog dat ik op vrij jonge leeftijd de deur uit ging omdat mijn ouders zo mij niet accepteerde zo als ik ben.
Ik was toen overbodig.
Dan vraag je jezelf af....waarom...
Maar daar kwam geen antwoord op en het leven draaide door.
De liefde was er niet.
Wat men zei in de boeken over liefde en warmte...
Was 1 grote leugen voor mij.
Ik vroeg mij elke dag meer en meer af dit het leven was dat je werd gegeven.
Maar ik ben groot geworden...heb mij zelf waarden en normen bij gebracht en door vallen en opstaan werd ik volwassen.
Maar elke dag ging er door mij heen....is dit leven?
waarvoor leef ik?
Word er niet veel gezongen over de liefde?
Worden niet vele boeken geschreven over liefde?
Dromen we niet alleen van de volmaakte liefde?
Maar is dat niet iets dat we zelf moeten geven willen we dat kunnen geven aan anderen?
Als je niet van jezelf houdt ....hoe kun je dan houden van een ander?
Dus eerst de spiegel ervoor..de spiegel van het leven.
Dan pas kun je anderen geven wat je zelf bij je hebt.
Ook ik moest dat leren.
Ik haate de wereld en alles wat erin zat.
Ik schreeuwde naar boven en trapte van mij af.
Maar ik kwam tot de ontdekking dat dat niet hielp.
Eerst moest ik leren mezelf lief te hebben en dan pas kon ik genezen van mijn wonden.
Maar de vraag bleef...waarom leven wij?
Waarvoor leef ik?
Toen heb ik mezelf despiegel voor gehouden van het leven..zag mezelf staan en dacht bij mezelf...als ik zo door ga zal ik sterven in mijn eenzaamheid.
Dan heb ik voor niets geleefd en werd ik geleefd door de pijn.
Veel moest ik leren en veel moest ik inleveren..huilend voor mijn bed gelegen en de vuisten gebald.
Maar na jaren kwam ik erachter dat ik leefde.
Dat ik er was voor mezelf.
Dat ik een mens was die kon geven en leven..kon delen in de pijn en de eenzaamheid.
Ik werd vokwassen en dankte mezelf voor de openbaring.
In die periode heb ik vele gedichten geschreven .
Dat hielp mij om te pijn op te schrijven.
Ik zal er nu 1 geven wat geschreven is in die periode van pijn.
DROMEN
'K WIL GAAN DRIJVEN OP DE WIND
'K WIL ME VOELEN ALS EEN KIND
'K WIL GAAN DANSEN IN DE NACHT
'K WIL GAAN ZINGEN MAAR HEEL ZACHT
'K WIL DE HEMEL AAN GAAN RAKEN
'K WIL GAAN DROMEN ONDER EEN LAKEN
'K WIL GAAN ZINGEN ALS EEN MEREL
'K GAAN PRATEN ALS EEN KEREL
'K WIL MIJN LICHAAM GAAN VERKOPEN
'K WIL GAAN RENNEN EN NIET LOPEN
'K WIL DE WARMTE OP MIJN GEZICHT
'K WIL DE NACHT EN NIET HET LICHT
'K WIL GAAN STERVEN HEEL ALLEEN
'K WIL GEEN MENS ERDAN OM HEEN
'K WIL WEER VRIJ ZIJN VAN MIJN ANGST
'K WIL UREN VRIJEN OP ZIJN LANGST
'K WIL GAAN ZWEMMEN IN DE ZEE
'K WIL VERDRINKEN NEEM MIJ MEE
'K WIL MIJN HART WEER HOREN KLOPPEN
'K WIL DE EENZAAMHEID DOEN STOPPEN
'k WIL GAAN LEVEN NIET ALLEEN
'K WIL DE LIEFDE OM MIJ HEEN
Dat was een gedicht geschreven in de periode dat ik zo alleen was.
Alles straalt uit dat gedicht.
Er zit liefde en haat en verdriet in.
Maar is dat niet het leven?
Moeten wij niet allemaal leren van onze fouten ?
Maar ook van de fouten van een ander?
ER zijn er die lachend door het leven gaan en nooit de pijn gevoelt hebben.
Je vraagt je dan af is dat eerlijk verdeeld?
Ik weet het niet maar ik geloof wel in een circel van het leven.
Alles draait in een circel..dus alles komt weer.
Doe je goed in je leven ...krijg je dat ook weer terug.
Is het niet zo geschreven dat je je andere wang moet toekeren?
Welk mens kan dat?
Is op 1 hand te tellen omdat de mens van nature anders in elkaar zit.
Wij zijn geneigt om een muurtje erom heen te bouwen en vele gezichten te laten zien.
Maar al die jasjes moeten uit wil je je ware ik laten zien en dat kost heel veel moeire en pijn.
Want dan geven we ons zelf bloot en dan zijn we kwetsbaar...de buiten wereld ziet opeens wie je bent...het masker is weg.
Wie wil dat tegenwoordig?
Niemand.
Maar waarvoor leven we dan?
Om tegen muurtjes aan te trapppen?
Om elkaar te vernietigen met onze haat?
Nee ik denk dat we leven in de eerste plaats voor onszelf.
Dat we mogen genieten van onszelf.
En daarnaast voor onze medemens.
Elkaar helpen en liefhebben.
Zou de wereld er dan niet veel beter uit zien?
Moeten we niet eerst door de hel om de hemel te zien?
Ik denk het wel.
Dan pas leef je en laat je leven.
Het leven bestaat uit geven en nemen...waarden en normen.
De ene berg is groter dan de ander..maar allemaal moeten we er over heen.
En zijn we moe?
Dan pas besef je dat er iemand naast je staat en jou bij de hand pakt.
Ik heb veel gelezen en veel meegemaakt.
Dat heeft vele sporen bij mij achtergelaten maar het heeft mij gemaakt wat ik nu ben,sterker en volwassener.
Ik heb haat en liefde gekend en de hand geschud....
Maar geleerd er mee om te gaan.
Dat is voor mij het leven.
Nu heb ik lief en voel dat dat heerlijk is...het mooiste geschenk uit de hemel is liefde.
Want daardoor besef je waarom je leeft en wat het leven is.
En de mens?
Ach...blijft altijd en groot raadsel...zelfs voor de knapste proffersoren
Dat maakt de mens ook zo interesant.
Hele boeken zijn geschreven en vele films er over gemaakt.
Maar toch blijven er vragen.
Mijn motto is...leef en laat leven!!!!!!!!!!!
Ik denk dat je daar een heel eind mee komt.
Want alle ziekten en zorgen van de mens zijn toch niet te omvatten.
Duizenden vragen worden 1,1 vraag word duizenden.
Onze hersens kunnen vele dingen niet omvatten,maar het waarom is de grootste.
Daar draait alles om in het leven.
Maar ik heb geleerd er wat mee te doen en dat helpt.
Ik geef en ontvang,is dat niet het kostbaarste wat er bestaat
Cindy