ik loop eenzaam en alleen door de straat
ik staar voor me uit en zie helemaal niets
ik voel me leeg vanbinnen
de tranen die mijn zicht verminderen
veeg ik driftig weg
ik kan me niet meer concentreren
ik loop en loop harder
terwijl de tranen harder stromen
ik loop door het bos
en laat de wind met mijn haren spelen
uitgeput zet ik me onder een grote boom neer
snikkend huilend..
tot mijn lichaam pijn doet ..
zodat ik de andere pijn niet meer voel
ik sta op en ren weer terug
moe, met keel en spierpijn ga ik slapen
diep vanbinnen ben ik uitgeput en leeg
want de pijn verblind me.. en maakt me bang..
waarom duurt dit alles toch zo lang…