18 jaren geleden is er voor de mensen om mij heen iets ingrijpends gebeurt.
Voor mijn ouders werd een klein wondertje geboren, maar wat ze nog niet wisten was het verdriet dat hen de komende jaren zou brengen.
Voor mijn broer werd een klein zusje geboren waar hij zijn jeugd mee zou delen. Maar hij wist nog niet dat zij zijn jeugd zou verpesten door haar egoisme.
Voor mijn vrienden werd iemand geboren waarmee ze lief en leed delen. Maar zij wisten nog niet dat het ze iemand is die problemen heeft en geen ruimte heeft voor het lief en leed van anderen.
Voor mijzelf werd de grootste fout van mijn leven gemaakt. Wat een vreugdevol feest hoort te zijn is een nare terugblik op mijn jeugd geworden. Waar enkel een afweging is uitgekomen.
18 jaar heb ik fouten mogen maken om het goede af te wegen. Maar vanaf nu is het voor het echt. Mijn enige vooruitzicht is angst voor de toekomst. Want wat voor mens word iemand met zoon jeugd?