Ik besef wel dat het naïef is om te denken
Dat het ooit wel allemaal in orde komt
Dat we terug in elkaars leven verschijnen
En de draad gewoon kunnen oppikken
Alsof er nooit een tijd apart was
Alsof er geen dingen zijn gebeurd
Uitgesproken, die diepe wonden hebben geslagen
En die heel misschien wel onoverbrugbaar zijn
Het wordt tijd dat ik eraan toegeef
En niet meer wanhopig het verleden ophemel, vasthou
Dat ik loslaat en verder ga
Zoals jij blijkbaar al hebt gedaan
Ondanks alle beloftes die zijn uitgesproken
Ondanks de dure eden die zijn gezworen
Ondanks de overtuiging dat de band onbreekbaar was
en het fragiele karakter van elke relatie niet meer te ontkennen
Het ogenschijnlijke gemak waarmee je losliet
Je de pagina omdraaide en verder ging
Alsof er niets was gebeurd, uitgegomd
Het allemaal niets te betekenen had
Speelt me parten, spookt door mijn hoofd
verscheurt mijn hart, en doet me twijfelen
Aan alles wat je ooit beweerd had te voelen
Te koesteren.
Ik kan niet accepteren dat het dat maar was
Dat het niet méér was, niet dieper ging dan dat
Dat we niet iets hadden dat zo zeldzaam is dat
Het gekoesterd dient te worden,
"Voor altijd" klinkt nu zo leeg
Inhoudsloos
Woorden zijn maar woorden en geen daden
Stappen dienen gezet te worden
Ik probeer je voorbeeld te volgen
Maar de pagina wil niet mee
Laat zich niet zomaar omdraaien
Zonder meer, alsof het niets was
Niets is, en niets meer zal zijn
Hoe leg je je hart het zwijgen op?
Hoe negeer je haar stem? Haar roep? Haar schreeuw?
Hoe droog je een eindeloze tranenzee?
Hoe stil je wonden die maar blijven bloeden?
Hoe dicht je gaten langswaar je zin om te leven je ontsnapt?
Hoe kan je gewoon doen alsof het allemaal niet gebeurt is?
Alsof het niets voorstelde?
Ik niets betekende?
Wij niets betekenden?
Waarom is het onmogelijk om je zonder meer te vergeten?
Ik weet dat antwoorden niet te vinden zijn
En dus blijf ik maar proberen
Om die pagina om te draaien
Elke
Dag
Opnieuw