Je weet niet meer
waar je bent ...
je lacht niet meer
je huilt niet meer
doelloos
kijk je steeds voor je uit
Het interesseert je niet meer
of je je familie ziet of niet
het kan je niets schelen
het doet je geen
verdriet ...
Want ...
beseffe doe je niet meer
je kan enkel
vergeten ...
Vergeten waar je bent
waar je leeft
dat je nog familie hebt
je weet het allemaal
niet meer ...
Je slijt je dagen
in het rusthuis
waar je meer slaapt
dan dat je werkelijk
wakker bent ...
Eigenlijk
is je leven voorbij
want ...
je bent volledig afhankelijk
van anderen ...
Zonder hen
zou je niets meer zijn
Maar nu ...
wacht je toch langzaam
op je dood ...