Ik liep eens door het bos
Loerend tussen de struiken en het mos
Zag ik daar opeens een elfje gaan
Met over haar wang een dikke traan
Gehurkt kwam ik in haar richting
Ik stoorde haar in haar troosteloze omgeving
Geschokt keek ze me aan
Snel verborg ze haar traan
Zette een glimlach op haar mooie gezicht
En lachte in het prachtige maanlicht
Maar verbergen kon ze niet
Haar diepe verdriet
Na veel gesnik en een diepe zucht
Begon ze haar verhaal,
Ooit was ik een mooie elf
Erg gelukkig en tevreden met mezelf
Tot die ene dag
Waarop ik even niet voor me zag
Een klein ongeluk
Maakt zowaar mn leven stuk
Niemand zal ooit weten
Dat ik het echt niet kan vergeten
Want zodra er iemand komt
Ga ik weer vermomt
Achter die mooie glimlach
Die iedereen voorheen ook altijd zag…
Ik strek mijn arm naar de kleine elf
En zeg: kijk eens naar jezelf
Wees blij met wie je bent
Ik heb ze wel minder gekend
Het innerlijk doet er ook toe
Dus maak je zelf niet zo moe
Want van al dat gehuil
Wordt alleen je prachtige gezichtje vuil
Je bent goed zoals je bent,
Een van de mooiste elfjes die ik ooit heb gekend!