Mondriaan,
Wachten, Wachten en nog meer wachten,
Het is niet zo makkelijk zoals de meeste mensen dachten,
Al 11 jaar loop ik hiermee,
Altijd stil zwijgend,
Afwachtend en geen hulp krijgend,
3 jaar geleden,
Zijn er mensen die alles mee hebben gekregen,
Ik kreeg mijn hulp,
En eindelijk kroop ik weer uit men stulp.
Mijn ouders kwamen er achter via school,
Door mezelf,
Weer een bal in de goal.
Weer iets overwonnen,
Wat al 8 jaar geleden was begonnen,
Minuten, Uren, Dagen, Weken en Jaren,
Heb ik er alleen mee gelopen,
Zullen ze het zien?
Bleef ik maar hopen,
Het deed zo’n pijn,
Gewoon echt niet fijn,
Mijn polsen werden de dupe,
Van alle Pijn en Stress
Maar, uiteindelijk.
Komt alles weer op z’n pootjes terecht,