En hoe kom jij er dan bij dat ik wel zou weten wat liefde is? Jawel, ik kan hele verhalen schrijven waarin bloemen en bijtjes prachtig samenkomen, waarin hemelen lichtblauw kleuren en vingertoppen precies in elkaar passen. Ik kan beekjes verzinnen waaraan gekust wordt, haren die worden gestreeld en middagen lang op de bank hangen met een serie die ze allebei niet hadden willen zin, maar ze zijn oh zo gelukkig.
Ja, fantaseren en bedenken kan ik zeker, maar zeker weten is er gewoon niet bij. Vraag me dan ook niet om antwoorden die ik niet geven kan en stop met het bespotten van mijn gestamel. Denk je dat dit voor mij een pretje is, dat ik hiervan geniet en met een brede grijns op mijn muil in slaap val? Nee, deze nasleep is alles behalve genot, het is een zoektocht naar pijn geworden waarin ik verzeild ben geraakt zonder er ooit om te vragen. Sterker nog, het liefst zou er ik gewoon uitstappen en dat allemaal vanwege jou. Je had nooit, maar dan ook echt nooit mijn handen mogen pakken en laten leiden. En hetgeen er na kwam, daarvoor verdien je in de meeste landen de kogel. Maar ik heb je nooit dood gewenst, nooit, tot zover.
Maar je hebt echt je best gedaan ertoe.