Dat je wegloopt, met een licht
laitsje dat om je lippen speelt
omdat je weet, beseft
dat je niet alleen bent – dat je
in je hart immen meedraagt
dysto leaf hast, dat er een sy is
in sy en in do dy’t in wy wurden is,
dat de wereld net iets lichter
en zachter en gekleurder lijkt,
om dat tweede famke sa djip in jou.
Dat je mist maar ook beseft dat
je niet missen kunt – er is geen
sprake van leegte. Je bent
niet alleen. (Nea allinne.)