Er loopt een afgrond
Ergens in het land van mijn hart
Eentje die al tijden bestond
Diep en volledig zwart
Soms groeit het gat
Soms wordt het klein
Maar ongeacht mijn pad
Altijd zou het er zijn
Het is de krater
Die het leven soms kan slaan
Vroeger of later
Zal ik die donkerte weer moeten doorstaan
Maar, met jou
Komt er licht binnen
Omdat ik je vertrouw
Kan ik die krater overwinnen
Jouw licht
Schijnt nu daar
Nooit was het in zicht
Voor dit inzicht ben ik je dankbaar
Nu kan ik het bestrijden
In al zijn lelijkheid
Ik herschrijf nu die bladzijden
Het is mijn verantwoordelijkheid
Wellicht een voorbeeld
Om niet na te volgen
Leed dat wordt gedeeld
Bespaart anderen de gevolgen
Wellicht dichten we de afgrond
Hopelijk tot aan de rand
Dan is deze wond
Volledig dichtgebrand