Ik weet niet heel goed hoe ik je dit zeggen moet. Openen met een quote is cliché, en het is een cliché dat ik niet weten zou hoe ik dit openen moet. Humor is even geen plaats voor, net als voor zonnetjes en slingers getekend aan de zijkanten van het papier. Anderhalve fles wijn later voel ik me heel veel slechter dan voor ik begon, en aan mijn stem kun je het aantal sigaretten horen dat ik teveel gerookt heb voor ik de woorden vond. Vlak voordat ik ze weer kwijtraakte en met een laken over mijn schoot in de hoek van de slaapkamer ben gaan zitten om je dit te schrijven.
Ik vrees dat we het verloren hebben, lieve lief. Hier, aan het einde van de tijd sta ik terug te kijken naar hoe ik je leerde kennen en hoe elk lichtje interessant weerspiegelde in jouw ogen, maar hoe ik niet zeggen kon wat ik op dat moment zo graag wilde. En terug thuis wilde ik alle woorden terugnemen die ik niet had gezegd, maar het mocht niet baten.
Nog veel verder van hier zal ik je schrijven hoeveel ik van je gehouden heb, hoe verdwaald ik raakte in jouw woorden en nog minder in jouw ogen. Heel veel verder van hier zal ik je de plannen vertellen die ik maakte in die nacht, waar ik je mee naartoe zou nemen en welke landen ik je zou laten zien, wat ik allemaal voor je over had en vooral dat jij niets zou mogen doen behalve jezelf zijn. Maar niet hier en niet nu. Want wie luistert naar een man die inmiddels twee flessen wijn op heeft en wiens stem door nicotine en schuld gebroken is?
Ja, jij. Maar ik niet.