In muziek wil ik mezelf verliezen, niet langer kiezen tussen rechts en links maar gewoon even volledig het geweten vergeten; niet meer denken aan alle namen die ik aannam, zodat ik mijn eigen niet langer hoefde te dragen. Voor jou wil ik heten hoe je mij noemt, roep ik harder dan ik horen kan en ik weet dat mijn echo me in zal halen. Het is een vlucht over wegen die niet toegeven, die nooit weten dat eten niet vergeten kan, dan slaap onder noodzakelijk toebehoren hoort. Ik ben verdrietig, zo vreselijk teleurgesteld nu ik terug kijk op wat ik bereikt heb, dus weggegooid worden nu de schouderklopjes op kruishoogte, het gebogen lijken lopen ook daar valt de schoonheid wel een keer van af. En ik wil er zeker van af, helemaal overal van af. Ik wil leeg, vrij.
Maar wil jij alsjeblieft met me mee, wil je alsjeblieft bij me blijven wanneer ik doormidden breek en veel dieper ga dan ik ooit geweest ben? Nu ik ook eens met een volledig hart en bij bewustzijn fluister dat ik van iemand houden kan? Eerlijk, ik zou de eeuwigheid opgeven als ik je dan aan zou mogen raken, zelfs de gouden bergen en nog veel meer voor een kus van jou. Want zelfs een desperado wil aan het eind van de dag naar huis.