vermoeid mijn oog moe, moe; als alpen een gekraterd gebied mijn gezicht van jaren vel waarin ik slaap is alles buiten mij om een stuwmeer waarin verzonken dorpen ’s nachts licht geven
aarde geeft kleur en huid eenheid in de plantages wapenen fruitbomen zich dapper tegen het heelal met rondom groene weiden neergevlijd aan mijn voeten met de stroom aan mijn zij onmerkbaar aangetrokken door een verre zee.