Van binnen is het stil.
Nee, ik heb geen moed meer om te spreken.
Bang dat mensen me opnieuw zullen breken.
elke moment van de dag mensen op mij heen.
zoveel mensen maar toch voel ik me alleen.
Ja ik toon elke minuut van de dag een lach.
met het gevoel dat ik niet meer spreken mag.
ik staar weer door de bus raam naar buiten.
Kijken naar de vogels die wel vrolijk fluiten.
Het vogeltje dat ik ooit weer zou kunnen zijn.
Mijn hartje is niet breekbaar als porselein.
ik voel me hart harden worden als een steen.
Ik merk het, ik voel het ik word echt gemeen.