zij ligt, en ‘t glanzen van haar wezen nu bijna zacht en rustig heen heeft zich in web van maneschijn in ‘t stomme andere gevangen weg van dit luide zijn de tekens stil gelezen
zo teer en breekbaar het gezicht de vale huid in uiterst heel fijn blauw een zekerheid voor dat wat toekomst heet als schemer van haar ogendauw de levensband - nauwelijks verbonden - met laatste ademstoot verbreekt.
sunset 24-05-2011
geïnspireerd door Laurens Windigs ‘ik heb haar niet gekend’