Ego leidt het leven
een schim tast in koud licht
naar ruw luidruchtig stenen vormen
rond de fluisteringen
van zand en water
lieflijk zingen verstomd
in een siddering,
de bescherming is niet
van het goede
een teer klinken
van de ooit gevlogen paradijsvogel
zij kleurt haar veren
zingt in andere sferen
en bezoekt je
in zachtste lentesluimer
een ver en diep
verscholen
verheft naar onaards vlammend
zonsondergangen
die jou vertellen
ego leidt het leven maar
het is de liefde niet