Op nachten zoals deze, vraag ik me vooral af waar Bert is en waarom het mis is
gegaan. Zijn er dan echt mensen die te slim zijn? En dan prijs ik me gelukkig
met mijn domme hoofd. Ik weet alleen wat van Honecker en teveel van Hitler, van
Oost-Europa en daar houdt het dan mee op.
Terwijl ik de regendruppels tel, vlak voor de gevallen zijn op het bureau, tel
ik alle vragen na die ik niet heb kunnen stellen maar bij vierenzestig stop ik.
Het beest komt in zicht en het beest is niet uitgenodigd. Ook de lege bierblikjes
laten zich niet tellen wanneer opnieuw het getal van satan in de buurt komt en
de Bijbel huichelachtig op de hoek van de tafel prijkt. Omdat we allemaal een
geloof nodig hebben, bedenk ik me en buig mijn hoofd.
De regendruppels vallen nu sneller en ondanks dat ik besloten heb om niet te
tellen, verdraai ik mijn zinnen tot een wezenloos treurspel van slikken en
spugen; en spugen klinkt zoveel beter momenteel, spugen zoals Echo Narcissus de
vernieling in hielp.
En dan besef ik me de zin van vele levens, maar omdat ik daarmee niet leven kan
leg ik mijn pen neer. Ik ben zover over mijn trots heengestapt dat er geen
grond meer onder mijn voeten ligt en bij gebrek aan iemand die me vangen mag,
begroet ik het luchtloze. Hier is het goed. Hier zijn geen mensen, hier is
alleen een stuga, een houten huisje aan de rand van de wereld waar een hond
kwispelt als ik thuiskom. Blondie mag ze heten.
En in dit verdwaalde werelddeel voel ik me geborgen zonder postcode, de plaats
waar Goethe zijn Potsdam schiep.
nana: | Vrijdag, juni 24, 2011 22:57 |
zonder postcode met pen slimmerik zo te kunnen schrijven is een gave |
|
Auteur: Erwin. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 24 juni 2011 | ||
Thema's: |