Ik herinner mij die woorden net of het gisteren was “ze is dood”
Die handen om mijn keel, mijn wereld die verging, die ademnood

Ondertussen zijn we 7 jaren later en nog steeds geloof ik het niet
Jou onder een stuk steen te moeten weerzien, immens verdriet

Na al die jaren moet ik het eindelijk wel onder ogen durven zien
Ik moet nu komen zorgen voor mijn metenkindje van zeventien

Soms is het een troost ze mij geen afscheid van jou hebben laten nemen
Het geeft me wel is het gevoel als ik naar ginder kom ik je zal kunnen vastnemen

Mijn geest fopt me vaak met het idee je daar nog leeft
Dat alles is gebleven zoals het vroeger altijd is geweest

Enkel de afstand tussen Frankrijk en hier is wat ons een scheid
Nee klopt niet je bent dood en dat ik het moet zien is nu een feit

Dinsdag vertrek ik eindelijk richting naar jou
Zal ik je komen zeggen hoeveel ik van je hou

Verdomme waarom ben je nu niet gebleven
Ik had je nog zo hard nodig in dit leven

Dit voelt zo ontzettend dubbel aan
1 afscheid en een weerzien ondergaan

Mijn leven zit momenteel zo vast dat ik er eindelijk voor durf te gaan
Want ik kan die pijn niet meer langer aan elke dag in mijn bestaan

Het verdriet van er niet voor je kinderen te kunnen zijn
Enkel door de angst dat ik het niet ga aankunnen die pijn

Misschien zal dit mij wel de nodige rust geven
En verdwijnen die angsten uit mijn leven

Momenteel weet ik het allemaal niet meer
Alles in mijn lichaam en geest doet me zeer

Ik zit precies vast in een donkere doolhof
Vind mij weg er niet meer uit “echt niet tof”

Was je nog maar even bij mij
Kietelde je mij maar in mijn zij

Zei je nog maar is “Lily” hetgeen ik zo lelijk vond
Lily zou nu de genezing zijn van een pijnlijke wond

Ik hou van jou mijn zusje en kom nu echt naar daar
Laat me alsjeblief voelen dat we toch nog zijn bij elkaar