Ik zag er tegenop en tegelijk had ik er zoveel zin in om jou weer te zien, mijn beste vriend. De weken voor ik wegging heb je te horen gekregen dat je botkanker hebt, iets wat je absoluut niet verdiend! Na 4 weken weg, kwam ik je thuis opzoeken, schrok toen ik je zag ik moest echt even slikken! Ik zag wel dat jij het was, maar kzag je met een dik hoofd en pijn in je ogen! Iets wat ik me bij jou niet kan veroorloven! Een jongen die zo mooi in het leven staat, een ouwehoer, een lieverd! En vooral iemand waar ik naar toe ga om raad! Hij gaf altyd een luisterend oor en dan ging ik er na de tyd weer lachend vandoor! Die dag brak evht even mn hart, kwou niet om je huilen en omhelsde je maar gauw! Want je bent en blijft o zo bijzonder voor mij en schaat weet dat ik onwijs veel van je hou!!!!!!