wederom een dinsdagavond
waarom zal ik je nog missen
duistere mistflarden
omhullen mijn wandelpad
stappen die ik zet
worden zichtbaar in de sneeuw
maar elke vlok telt mee
en ik loop traag
zodat telkens wanneer
ik achterom kijk
geen stap mee zie
tranen stromen
het lijkt alsof ik in de zee loop
met een witte waas van een diepe zucht
het leven pakt je soms in
ook al zie je het zelf niet
slaaptranen laten me vallen
in een koude zucht van verlichting
mijn ogen sluiten
plakkerig door de tranen
en het eeuwige gemis
minder word het niet
ik weet wat ik had
en wat ik niet meer heb
sneeuwvlokken vallen
sneeuwvlokken vallen