Ik ben slechts een mens
Stamelde hij zachtjes zijn maar
En het was zijn vurige wens
Om langdurig verder te leven samen met haar
De jaren die kwamen
Als het opgaan van de zon
Als de vele lichtende manen
Toen niks moest en alles kon
Ze was altijd blijven geven
En stond zo onbedoeld
Fantastisch in het leven
Maar die relatie was nu bekoeld
Soms had hij een glimp gezien
Van dat beladen woord
In die ogen zat misschien
Het eeuwige antwoord
Al die vele momenten
Schoten in die secondes tijd
Als duizenden fragmenten
Zijn nu, en haar eeuwigheid
Hoe zal het zijn?
Wist hij dat maar
En ergens heel klein
Voelde hij haar
Iets was verdwenen
Iets dat hij achterliet
En bij hem verschenen
Rimpels en vooruitlopend, jaren van verdriet
Zijn secondes daar waren langer
En met elke slag van zijn hart
Voelde hij zich banger
En kleurde zijn leven zwart
En nu stond hij daar
Met haar hand ijzig koud
Gekomen bij een grens waar,
Ieder mens komt die van iemand houdt
Hij liet haar hand los
Voor de allerlaatste keer
En in zijn gevoel van chaos
Kuste hij haar als weleer
Zijn ogen spraken zacht
Ik ga je niet opgeven
Nog geen dag nog geen nacht
In mij zal je blijven leven
Zijn laatste ogenblik samen
Hij keek met zijn ogen dicht
En dacht hij aan hun namen
Haar naam in zijn zwartste bericht