Deze week had ik het bijna gedaan,
omdat mijn leven tóch is, naar de maan.
Ik vroeg mij af; wat moet ik nog op deze aarde,
waarom laat men mij niet in mijn eigen waarde?
Met de auto was ik weggereden,
ik dacht; als ik weg ben is iedereen tevreden.
Langs het kanaal heb ik staan wachten,
voor het laatst de natuur betrachten.
Daar heb ik ook mijn afscheidsbrief geschreven,
een brief aan iedereen, die ik kon, in mijn leven.
Tijdens het schrijven heb ik zitten janken,
ik wilde iedereen bedanken.
Een touw met lus lag op de achterbank,
wat maakt het uit, ik krijg toch stank voor dank.
Ik wilde wachten tot de avond,
was bang dat men mij te vroeg vond.
Naar een bos zou ik dan rijden,
en de wereld van mij bevrijden.
Naar mijn dochter was ik nog gegaan,
haar nog zien en dan maar gaan.
Maar op één ding had ik niet gerekend,
dat was iemand die steeds voor mij veel heeft betekend.
Dat was mijn allerbeste vriend,
de hele dag heeft hij mij gezocht, da's pas een vriend.
Toen hij plots kwam binnenlopen,
was het koud over mijn rug gelopen.
Hij heeft toen met mij gepraat,
en zei; ik wil niet dat je gaat.
Het leven is nog lange niet voorbij,
neem nou toch een voorbeeld aan mij.
Daarom ben ik nu toch hier gebleven,
omdat er zijn, die tóch nog om mij geven.
Nelis, nogmaals dank je, dat je steeds achter mij stond, en nu nog steeds. DANK JE !!!!!