de schone bries blies lieflijk
van elders een wulps wezen
want sprookjes
niet kolderiek
zijn de enige die altijd uitkomen

weelde is als een zwoel rode zonsopkomst
zand niet met liefde beschreven liegt
daar strand beweegt

beveelt
eenmaal terug in zee
de vele golven

moge ons blijven verrijken
de in zeewier geweven hemel
want onmiskenbaar echt
is water
het schenkt je zelfs een gezicht

en juist op dit moment
als nooit tevoren
bloeit mijn bloem
op een weerbarstig leven

lach niet om sprookjes pop
laat alle tongen

er wacht een warme wintertuin
zing
zij openen hun monden

laat u goedlachs toelachen
de hoeve zal als een boek ogen
vol heerlijke kussens
omgeven door hoge bloesembomen

abuis deze struis een vogel
een leven vol dromen vreemd
toont ten slotte z'n ware veren

want alleen een wilg
eeuwig groen
blijft in elke nachtwind treuren