Gisterenavond was een avond
vol met ruzie en slaan
met woede en haat

Die avond wou ik weg
weg van alles en iedereen
ik wou gewoon dood zijn

Ik nam mijn fiets
fietste huilend weg
weg van huis

Niemand wist dat
wist wat ik wou doen
ik wou dood zijn

Uit pure angst
angst voor stem
mezelf, nacht, trein

Belde ik al huilend
naar iemand, die persoon
woonde gelukkig dichtbij

Huilend vertelde ik mijn verhaal
wat ik wou doen en toen zei die persoon
Nee, meis doe het niet!

Keer terug, draai je om
en fiets naar mij
aub kom naar mij

Ik dacht na, wat zou ik doen
door fietsen en om keren
ik besloot terug te keren

Fietste naar die persoon
bevende, huilend kwam ik aan
die persoon, omhelste mij

Trooste mij en zei
dat ze dankbaar was
dat ik naar haar was gekomen

Maar het voelde niet goed
het voelde verkeert
ik wou weg, weg van daar

Wou terug met mijn fiets
naar het spoor gaan
wou gewoon dat alles stopte

Was alles beu, het was te veel
kon het niet meer verdragen
kon het niet meer aan

Dus waarom kwam ik
aan bij jou, als ik dat niet wou
waarom deed ik niet gewoon

Wat ik eigenlijk van plan was
heb het nu dat wel niet gedaan
maar ooit doe ik het toch...