Nu we eindelijk bij elkaar zijn
Nu we eindelijk bij elkaar zijn, schrijf ik een gedicht
’t is niet van moeten, maar toch voel ik mij een beetje verplicht
Toen je het mij de zondagmorgen liet weten
Was ik o zo gelukkig, dat ik die dag nooit zal vergeten
Ik geloofde het pas echt toen ik je ’s avonds zag
Je keek me aan met je glimlach
De lach die meer betekent dan gewoon maar een lach
Het was een verlangende lach vol liefde, tegelijkertijd ook een goeiedag
Nu we eindelijk bij elkaar zijn, dacht ik dat ik je minder ging missen
Na een aantal dagen besef ik dat ik mij erg kan vergissen
Ik mis je meer dan voorheen, het klinkt misschien raar
Maar neem het van mij aan, ’t is hartstikke waar
’t is een zorg die mij nooit zal verlaten
’t is een zorg die ik nooit zal haten
’t is een zorg die mij duidelijk maakt dat je niet zomaar een meisje bent
Het betekent dat ik o zo verliefd op je ben en zo, zo heb ik er nog geen enkele gekend.
Nu we eindelijk bij elkaar zijn, laat ik je nooit gaan
Niemand zal mij begrijpen, enkel ik zal het verstaan
Ik heb je te lief en ik zie u te graag, een reden te meer om u niet te laten gaan
Want jij bent de reden voor en van mijn bestaan
De reden om u lief te kozen, alhoewel ik daar niet heb voor gekozen
Zal ik die met heel veel plezier, liefde en tederheid uitvoeren
We zullen ons samen laten wegvoeren
Wegvoeren zodat de tijd voor eeuwig stil blijft staan!
Van Weyenberg Kevin