daar hang ik, voor een tijdje
aan de lippen van de zee
plaats duizend schreden
in het zand en ook één
in een onbekende richting
en voor de rest houd ik
de voeten stil om in de tuin
van ‘t hart geen vogels
te vertrappen die niet willen
vliegen naar de kale takken
maar blijven zitten op
hun goed verstopte nesten
‘k ben nu sociaal en aan-
gepast wissel ik gedachten
met Noach en wat anderen
die ‘s nachts in alle dromen
komen en leer hen talen
die mij weer nuttig zijn
bij ‘t zoeken naar verloren
dagen zonder de gedichten
die ook voor mij
in metaforen spreken;
en was het gisteren pas
dat ik niet liefde, leefde?
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 17 november 2011 | ||
Thema's: |