Ik zie, ja ik zie wie jij niet ziet,
Mensen, kleuren, vertrouwd alsof ik ze al jaren ken,
een gevoel waar ik nooit aan wen.
Zo vertrouwd- je wil dat ze blijven, maar ze gaan weer weg
zonder dat ik ook maar iets tegen ze zeg...
Dat zijn dan nog maar de kleintjes,
de duidelijke maar met zachte lijntjes.
Soms gaat een aanval ook je hele lijf aan
en kan je niet meer op je eigen benen staan...
En dan?
Niks, nada, je krijgt niets meer mee - helemaal nop.
Alleen nog maar slapen en slapen, je lijf is op.
Van een ander horen
hoe je lijf en brein t hebben verloren
geen controle meer,
je ging neer.
Verward, hulpeloos, vol schaamte en van een andere wereld-
moet je weer naar het "normale" leven toe.
Maar hoe? overal pijn wondjes, blauwe plekken en zo moe.
Je geheugen heeft t voor een deel begeven
en er is angst om het weer te beleven
Overdag of in de nacht
onmacht en meestal enigszins onverwacht
Zolang! al zolang aanvalsvrij!!
En toch overkomt t weer mij.
Hoe t komt weet ik nog niet,
maar k ben er boos op - t heet epilepsie....