in mij was wankelen, een kloppen
onder boven een koud zweet
kleefde op ‘t voorhoofd
- het rustig ademen, het nu ken ik
momenten van vroeg lentelicht
zwaar in ogen liggend, de boeg
naar windstille toekomst gericht -
en het bezoekt me weer
brengt met zich mee
mijn vrienden smart, jeugd
die mij waarschuwen:
in ‘t hopen liggen
de pijnlijkste spiegels
en lief; blijf, zweef
zelfs over ‘t drijvend ijs van zon
heel simpel maar
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 20 februari 2012 | ||
Thema's: |