Hoe kun je nou niet meer mijn meisje zijn
als mijn lippen nog precies weten hoe
de lijn van je jukbeenderen overgaat
naar je kaaklijn en je hals, en mijn vingers
zich als vanzelf vormen naar jouw net-iets-
kleinere-en-smallere handen, als ik nog
exact weet hoe je (een klein beetje scheef)
lacht en met een haaltje van je hoofd
me begroet of uitdaagt of vertelt wat er
aan de hand is, als ik nog weet hoe je stem
resoneert en klinkt en golft, als ik
alle kleuren van je ogen kan uittekenen
en het verhaal achter elk litteken op je
lichaam kan beschrijven, als ik nog kan
voelen hoe jouw lichaam en mijn lichaam
als puzzelstukjes in elkaar pasten, als
ik me zelfs de geur van je sjaal of bed
of jas of haar nog voor de geest kan halen,
als na al die dagen en weken en maanden
mijn buik nog steeds weet dat jij (en jij
alleen) degene bent die zorgen kan
dat ik een eenheid ben?
wervelende regenboog: | Zaterdag, maart 24, 2012 11:57 |
mooi verwoord! | |
windwhisper: | Zaterdag, maart 24, 2012 11:57 |
wohhh, wat een gevoelens geef je hier bloot pracht schrijven warme groet Cobie goede middag |
|
Fulvipes: | Zaterdag, maart 24, 2012 09:49 |
pff zo voel ik me dus ook over een meid. graag gelezen gr. |
|
Auteur: Ylaide | ||
Gecontroleerd door: pantarhei | ||
Gepubliceerd op: 24 maart 2012 | ||
Thema's: |