Ezelsporen

Ik laat me gedwee voortbewegen
over akkers, velden, paden.

Mijn zintuigen verkillen in de wind
het is lente, maar de zon
laat zich niet verraden.

Stuur ik mijn gedachten
of word ik bestuurd?

Ik zoek mijn weg door ezelsporen
en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee.

Wie kan mij zien, kan mij horen?

Ik ben er niet,
heb onderweg mijn ziel verloren.

Mijn tenen stromen in de aarde.
De weg zit vol verrassingen.

Hier word ik opnieuw geboren.

Geschreven door

Edwin van Rossen

Reacties op dit gedicht

Edwin van Rossen vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Antonie:	Vrijdag, april 06, 2012 11:52
Mooie woorden en zinnen die ik aandachtig heb gelezen. vr gr antonie

Dirk Hermans:	Vrijdag, april 06, 2012 08:02
gevoelig verwoord

windwhisper:	Vrijdag, april 06, 2012 06:30
stil gelezen je woorden raken me aan warme groet Cobie goede morgen

ela:	Vrijdag, april 06, 2012 00:43
Leef als het water, maar laat je niet leiden door reeds gevormde sporen. ela

Over dit gedicht

Auteur: Edwin van Rossen
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 06 april 2012
Thema's: [Leven]